منـ دختـرمــ ....

{دخـتــــــرم} دیگـــــــر...

گاهـــ دلــم بـــ انــدازه {تمــام دنیــــــا} میگیــــــرد

گاهــ {اشک} میریــــــزم گاهــ صـــدای{قهقهــــ} ام 

تمــام شــهـررا  پـــر میکنـــد

گاهـــ {آرامــــــم}  .... {حــرف} نمیزنــــــــم ... و {بالشــــــــم} را 

بـــهمــه ی {شانــه های سرد و بــی احــساس} دیگر ترجیــــح میـــدهم

|دخـتــــــرم| دیگـــــــر

گاهــ از درد بـــه خودم میپــــیچـــم

اما نمیگـــــذارم کســ بفهمــد از چـــه بــه ـانـدامم  {پیچ و تابـــ} میـدهم

بگـــــــذار فکر کننـد {خـــــوبم}

تقصیر {خــودم} است ...

این {دروغ} را زیــــ ــاد بـــ اطرافیانـــــم گفتـــ ام

{من ـــوبم} ...

|دخـتــــــرم| دیگـــــــر...

گاهـــ {لجبـــــاز} و شــــــرورم

گاهـــ مهـــربان و {دلســـــوز}

گاهــــ هم مثل امشــــــب {حــال خــوم را نمیفهــــمـم} ...

اما ...

خـــوبم ... خــوبِ {خـــــــــــــــــــوب}....

یـ سـری دخـتـرآ